poczucie nieustającej ucieczki towarzyszy mi już od pewnego czasu i nie potrafię się go pozbyć. uciekam od miasta, uciekam od ludzi, których kocham, by potem uciec od tych, których kocham jeszcze bardziej. jest we mnie jakaś blokada, która nie pozwala mi całkowicie się rozluźnić i choć tak bardzo potrzebuję swoich przyjaciół to coś pomiędzy nami, coś we mnie, nie pozwala nam na takie porozumienie jak dawniej.
nie sposób nie zauważyć na czym ostatnio najbardziej mi zależy. ponownie chcę przekraczać wszystkie granice, których nie mam w sobie już od dawna. metodycznie planuję jak spędzić wszystkie pojebane noce, jak się zniszczyć, jak nie wrócić do domu, jak wydać kasę i jak wielkiego kaca mieć rano.
chyba jestem w tym wszystkim za bardzo.