1.Wejście

Dlaczego założyłam photobloga?

Sama nie wiem.

Być może dlatego, że mam wszystkiego dość?

Być może dlatego, że mogę tutaj napisać co czuję?

Być może dlatego, że znajdzie się tu ktoś kto mnie zrozumie?

Myslę, że znajdę tu ludzi takich jak ja. Tych, którzy w pewnym stopniu odstają od normy. Co posiadają dwa oblicza, przez co cierpią niewyobrażalnie mocno. Których nie rozumie świat. Posiadających problemy, schowane głęboko w sobie.

Prędzej czy później znajdzie się ktoś kto napisze: "Masz dopiero szesnaście lat, co ty wiesz o problemach, o życiu".

Więc może zacznę od początku? O tym kim jestem?

Jestem zwykłą nastolatką, choć może i niezwykłą? W tym roku kończę gimnazjum, następnie chcę iść do technikum budowlanego na aranżację wnętrz, po czym dostać się na politechnikę - architekt. Wspaniały plan na karierę co? Ciekawe jak mi się życie ułoży. Myślę, że jako prymus nie będę miała problemów aby dostać się do tej szkoły. Właściwie dlaczego o tym piszę? A właśnie dlatego, że ludzie, którzy nie znają mnie osobiście mają o mnie mylne zdanie. Jeśli zna mnie ktoś z widzenia ze szkoły, myśli że cały czas siedzę z nosem w książkach. Niestety, cicha woda brzegi rwie. Moje stopnie nie mają żadnego wpływu na to, kim jestem. Jestem typem imprezowiczki. Lubię się napić, chociaż w sumie wolę się "zjarać". Palę papierosy. Wiem, że to "gimbusiarskie", aczkolwiek zaczęłam to robić z innego powodu, ale o tym później. Inaczej się sprawy mają, jeśli ktoś zna mnie z podwórka i wie jaka jestem.

Wcześniej wspomniałam o problemach. Właśnie. Niby nic, a jednak. 

Jestem osobą, która nie akceptuje siebie. Głównie ciała. Od dwóch lat mam poważne zaburzenia odżywiania, a co za tym idzie - choruję na bulimię. Niegdyś okaleczałam się, aczkolwiek udało mi się z tego wyjść, albo po prostu tak mi się wydaje. Mam 164 cm wzrostu i ważę 51 kg. Brzydzę się sobą. Wszyscy mi mówią, jaka to ja chudziutka nie jestem, jaka laska ze mnie. To zwykła iluzja. Nie wierzę im.

Dodatkowym problemem jest moje serce - dażę silnym uczuciem osobę, która jest...jakby to powiedzieć..moją męską wersją? Jeśli chodzi o moją prawdziwą twarz. Niestety, zna mnie ze szkoły i postrzega jako zwykłą kujonkę. Wiadomo, jacy są chłopcy w tym wieku. Trochę to boli. Kogo ja oszukuję - to bardzo boli. Pan D. (nie trudno się domyslić, że to pierwsza litera imienia) sprawia, że moje kolana same się uginają na jego widok. Nie potrafię oderwać od niego wzroku. Dostaję palpitacji serca. Język sam się plącze. Jak tu żyć?

Mają pietnaście lat.

Piją dużo, chodzą na imprezy.

Odrzucają pomoc i rodzinę.

Ryczą po nocach i krzyczą z bólu,

sięgają po wszystko by sobei ulżyć.

Palą papierosy nałogowo,

A pełna paczka nie starcza nawet na dwa dni.

Czują jakby świat ich odtrącił,

Nie wiedząc co ze sobą zrobić.

By zaraz potem usłyszeć,

Że ich jedynym problemem jest szkoła.