하나

Zdjęcie: madama.co

Czuję się niespokojna. Wiele myśli przychodzi mi przez głowę. 

Czy zrobiłam dobrze, czy podjęłam dobrą decyzję, czy nie będę żałować?

Relacja z Tym mężczyzną dała mi wiele, zabrała tyle samo, a ja dalej brnę. Ktoś byłby gotowy wybucjnąć śmeichem: "Mężczyzną? Po tym jak Cię traktował? Szanowałabyś się." Zdecydowanie zdaję sobie z tego sprawę. Jednak wiele sytuacji odbyło się też z mojej winy. On powatzrał mi jaka jest sytuacja, a ja wiedziałam swoje i walczyłam. Dalej walczę, ale nie tak widocznie, bo zrozumiałam, że ta Widoczna walka nie da rezultatu, straszy go. Odepchnęła go, jak tylko zaczęło robić sie poważniej, a nie było żadnych deklaracji  ito ja podświadomie zaczęłam go ograniczać. 

To był piękny poranek. Nawet nie zdenerwował mnie ten Jego budzik o 5:45, którego zapomniał wyłączyć, bo przecież była niedziela. Wstał, wyłączył go i wrócił do łóżka przytulając mnie do siebie i pocałował na przeprosiny. Od dawna piękniej nie było. To był ten prawdziwy On, w którym się zakochałam. To jest prawdziwa wersja jego, gdy nie buduje murów przede mną i jakimś uczuciem, którym mnie darzy, a otwiera się i to okazuje. Powinnam być spokojniejsza, ale niczego nie mogę być pewna. Wyjeżdża, co prawda na dwa tygodnie, ale nie wiem jaki wróci. W pozytywnej wersji wróci ze zrozumioną wersją siebie i swoich uczuć do mnie, z wyjaśnieniem dlaczego się blokuje. Druga mniej optymistyczna wersja wróci i zdecydowanie zakończy tą relację. Tak, relację. Nie jesteśmy zwykłymi znajomymi, czy przyajciółmi, nie jesteśmy też razem. Ja jestem w nim beznadziejnie zakochana, a On żyje we własnym świecie, gdzie w pewnym momencie zaczął budować mur, który czasem niszczy. 

Czuję się niespokojna, a jednocześnie spokojna, bo wiem, że nie mam już na nic wpływu i wiele zależy od Niego, a On powinien zdawać sobie z tego sprawę - powiedziałam mu to.