Ręce się już mniej trzęsą, łzy wyschły, serce przestało łomotać z zawrotną prędkością. Nie potrafię tego zrozumieć, pojąć, tak po ludzku. Jak można zrobić coś takiego? Po tylu latach przyjaźni. Teraz już tego nawet nie mogę nazwać przyjaźnią. Ta rozmowa i to na pieprzonym komunikatorze, nie w cztery oczy, zabrakło odwagi co? Tak było prościej, o wiele łatwiej. To już za dużo, nie mam siły. Zraniłyście mnie, nie macie pojęcia jak mocno. Boli, bardzo. Najpierw niedowierzanie, szok. złość i jeden ogormny, niekontrolowany szloch. Fajnie tak doprowadzać ludzi do takiego stanu? Tyle lat, przyjaźń podwórkowa, od małego po ten wiek. Było dobrze. Pod koniec liceum zaczęło sie psuć. Nie potrafiłyśmy się dogadać, zrozumieć. Walczyłam o to, starałam się trzymać jakoś naszą trójkę, jakoś. Spotykać, rozmawiać, wspólne wypady do miasta, do którejś z nas, wspólne wieczory na podwórku. Było coraz gorzej, brak czasu, chęci? Z mojej, waszej strony? Mieszkamy kilka bloków od siebie, rzadko się widywałyśmy, coraz rzadziej. Brak tematów do rozmów. Rozpada się. Może się uda. Zależy mi na was. Znamy się tak długo, nie straćmy tego. Dzisiejsza rozmowa: nie masz dla nas czasu, nie chcesz sie z nami spotykać, masz nowych przyjaciół, nie ma sensu tego ciągnąć, postawienie mnie w sytacji wyboru. Zwariowałyście?! Zależy mi, raczej zależało. Chciałam z wami utrzymywać kontakt, spotykać sie. Może jest w tym sporo mojej winy, nie miałam czasu. Mam się czuć winna? Czuję się cholernie źle, mam poczucie winy, straty, z drugiej strony jestem wściekła. To jakiś cholerny dramat. Nie wierzę w to co dziś się stało. Te słowa bolą, to oskarżanie mnie o wszytsko. Za dużo tego. Koniec. Walczyłam długo o to. Nie chciałyście spróbować jeszcze raz. A prosiłam. Więcej nie będę. Nie moge, nie mam siły. Wykończyło mnie to. Może będę żałować. Tyle lat znajomoci, wspomnień. Co teraz? Będziemy udawać, że sie nie znamy? Dręczy mnie to. Nie wiem co czuję. Rozsypka...

Dodawać, można, oczywiście :)