Past...

Było, minęło...Wszystko mija, widać na zdjęciu, jak potem wygląda to czego już nikt nie chce...

A ja już sama nic nie wiem... Szukać kogoś, jeśli nie wiem czy to przetrwa, czy dać sobie spokój i patrzeć z zazdrością w oczach na wszystkie szcześliwe pary. Przytulone, roześmiane, zaczarowane, nieziemskie...

Póki co żyje jakimiś bliżej nieokreślonymi marzeniami o kimś bliżęj nieokreślonym i powoli robi mi się niedobrze od tych marzeń...

Spotykam kogoś fajnego i za chwile okazuje się, żę wcale taki fajny nie był, że jest sobie on i ja jestem ale nigdy my nie będziemy..

Ptrzysz rano w lustro i powtarzasz sobie, że chcesz być sama bo tak jest wygodnie, ale wcale nie jest.

Kłamiesz samej sobie patrząc w oczy..

Niby nastała era singli z wyboru i takich ludzi się ceni, ale ja się już tym singlem nabyłam przez jakieś 5 lat.

Może już wystarczy..?! Bo to zaczyna uwierać jak za małe buty.

Każdy ma jakieś przeznaczenie dotyczące bratniej duszy. Żyje, żeby ją spotkać, potem spotyka i żyją sobie długo i szczęśliwie..

Może niektórym jest pisane bycie samotnym, bo tej bratniej duszy zabrakło na składzie..

Chyba mi jest to pisane..

Qrcze 20. rok życia na karku mam i brak człowieka, który mnie obroni przed wszystkimi cieniami świata..

Ludzie w moim wieku się pobierają i mają wszystko gdzieś, a ja siedzę wieczorami na łóżku, oglądam zamulacze i przytulam misia z akrylu, bo nie ma nikogo, kto mógłby go zastąpić.

Zamulam, wiem, ale tak mnie to wszystko truje w środku, że nie wytrzymam- muszę to w końcu powiedzieć otwarcie.

ja już nie chcę być singlem... 

Ludzie... ;*