He i a.

Idzie jakby nie szła,

Jest, ale jej nie ma.

Zapatrzona w jeden punkt,

Czuje jak zmienia się w inną postać.

Jak w filmie, kończy ostatni akt,

Lecz nawet go nie zaczęła.

Ale idzie.

Przez kolorowy żwir,

Skrzyżowanie.

Patrzy w prawo, w lewo. Gdzie ?

Po lewej stronie muzyka, zwierzęta, las,

Zaś po prawej - Koniec gry.

Wybrała drogę wczas,

Więc poszła do krainy.

Jej świat, co tylko chciała, to pojawiało się.

Za dużo wymagała. Dla owocu zabiłaby cię.

Z niewinnej, ubogiej dziewczynki.

Zmieniła się w tą inną postać.

Były borówki, były malinki.

Brakowało czegoś ?

Budzi się.

Znów normalny świat.

Padał deszcz, ktoś puka do drzwi.

Otwiera, a tam chłopiec,

Trzyma w ręku kwiat.

Zrobiła złą minę i trzaskła drzwiami.

Karteczka spod nich wysunęła się.

Przeczytała...

"Miłość, uczucie,

Miłość, uczucie,

Miłość?

Uczucie?

Brak!"

Otworzyła drzwi,

Nie było kwiatów,

Nie było nikogo.

Popatrzyła przed siebie,

Lecz nie widziała nic,

Było za ciemno,

Cisza ogłuszyła ją.

Wróciła postać.

Znikła jak cień.

I jakby to powiedzieć, że tamten czas odszedł. Rozmazany obraz, widać tylko szary dzień i twarze zmarłych ludzi. Ci co umarli, na świecie żyją, a ci co żyją, boją się własnego cienia.

Bu!
Lęk, strach ?