miss u.

Nie myślałam, że będzie tak ciężko bez Ciebie. Naprawdę, byłam przekonana, że będzie mi lepiej i łatwiej. A tu szok, bo nie jest. W takich momentach nie myśli się o tym, co było złe i przez co to się wszystko potoczyło w taki a nie inny sposób. Tylko się cholernie tęskni za słowami, spojrzeniem i wspólnym śmiechem, za poczuciem, że nie jest się tu samemu. Umiem racjonalnie wytłumaczyć dlaczego ta decyzja była dobra i słuszna i staram się pamiętać o przeplakanych nocach i antydepresantach. Dzisiaj też rozumiem i przyznaję się do popełnionych błędów, poważnie. Nie dałam szansy Ci się wykazać, zawsze musiałam być najmądrzejsza, samowystarczalna i wcale Cię nie potrzebowałam. Ta... nieprawda. Przepraszam. Może wykańcza mnie też samotność? Nie mam ani jednej bliskiej osoby - takiej, której się wszystko mówi, może to dlatego fiksuję. Powtarzam sobie - daj spokój, to minie, jakby mu zależało to by się sam odezwał, widzisz przecież, może po tej drugiej stronie już wszystko biegnie dalej. I trochę to pomaga, ale dalej mam nadzieję, że w końcu zadzwonisz i powiesz - "Przyjadę, bo muszę z Tobą porozmawiać".

Pewnie zapomniałeś już o moim blogu. I dobrze. Musiałam to po prostu wyrzucić z siebie.

PS. Jak nie było w Wólce prądu, Aga zagotowala kapuste na grillu XDDD wodę na herbatę tyż (*)