Dwoje ludzi kochało się, nawet gdy wszyscy mówili, że nie maja szans być razem, że nie wytrzymaja rozłonki. Mineło piękne 2 tygodnie i nadszedł czas gdy wychodząc z pociagu musieli się pożegnać.
On: Zobaczysz wytrzymamy ! Te kilka lat nas nie rozłączy! Nawet te 100 km nie da nam rady. Kocham cię...
Ona go tylko pocałowała, a potem patrzyła jak schodzi po schodach razem z młodszym bratem.
Minął rok oni dzwonili, pisali i nadeszła upragniona chwila gdy się spotkali. Choć ona była z rodzicami, uciekła im nie mówiac nic. Spędzili ze soba 4 godziny lecz one mineły jak 4 sekundy. Ona musiała wracać, wsiadła z rozdicami do samochodu i gdy odjeżdżała on biegł chwile za samochodzem i trzymał ją za ręke.
Potem mineło troche czasu, przyszły wakacje i ona poznała innego chłopaka, którego pokochała lecz dalej miała w sercu tego drugiego. Nadszedł czas gdy nowy chłopak poprosił ją żeby z nim była.
Ona: Potrzebuje czasu.
Nowy chłopak: Odpowiesz mi jak sie spotkamy.
Dzien przed umówionym spotkaniem ona wziełą komórke i napisała:
"Pamietasz te 2 tygodnie ? Ja pamietam jak by byly wczoraj ... Pamietasz co mi powiedziales wtedy na peronie?
Wiem, że miałam poczekać ale nie moge tak dalej bo sie zakochalam... Jestem rozdata pomiedzy was  dwoch i nie moge tak dalej... Dlatego lepiej bedzie jak pożegnamy sie tu i teraz ... Wierze, że gdy dojdzie to tego czasu którego tak wyczekiwaliśmy spotkamy się i wtedy ci to wyjasnie ale teraz ... Zegnaj..."
On zadzwonił. Płakał. Ona też.
On: Kocham cię ale tak bedzie lepiej dla nas dwoje. Prosze Cie tylko o jedno badz szczesliwa"
I się rozłaczyl.
Ona była z nowym chlopakiem i byla szczesliwa lecz znowu odległość zrobiła swoje i od tej pory jest sama. Do dziś ma wyrzuty sumienia, że nie mogła spelnić Jego ostatniej prosby...
Że nie była szcześliwa...