czterdzieści dziewięć.

Wieczny odpoczynek racz im dać Panie&

O jaki odpoczynek modlimy się dla umarłych?

Chyba nie o odpoczynek podobny do odpoczynku starych i chorych ludzi, którzy szukają werandy na świeżym powietrzu, miękkiej poduszki, pledu i świętego spokoju?

Może o odpoczynek taki, jakiego szukają młodzi?

Młodzi, kiedy odpoczywają, drapią się po górach, wędrują godzinami po szlakach turystycznych, odkrywają przyrodę, poznają okolicę i cały świat.

Modląc się o odpoczynek dla zmarłych, modlimy się o odpoczynek twórczy, trud naszego głębszego poznawania Boga.

Umarli porzucili swoje ciała, nieraz kwękające, słabe,chore, sklerotyczne, ciała, które były kula u nogi, i stali się młodzi.

Mówi się, że umarli nigdy się nie starzeją.

Porzucili starzejące się ciała, a ich duchy są wiecznie młode.

Ci, którzy są w niebie, odkrywają coraz wspanialsze szczyty wielkości Bożej.

Nawet jeżeli są w czyśćcu, to poprzez cierpienie, tęsknotę za Bogiem znowu idą naprzód, w głąb Boga.

Także i my nie możemy się zatrzymywać.

Musimy iść z nimi, by razem, tak jak potrafimy na ziemi, poznawać Boga.

Oni już tylko się modlą.

A my?

Czy umiemy się modlić na ziemi.

Oni cierpiąc w czyśćcu, tęsknią do Boga.

Pragną Go w pełni zobaczyć.

A my?

Czy w naszym cierpieniu umiemy odszukiwać Boga i to, czego On od nas oczekuje?

Modlić się za umarłych to modlić się o wewnętrzny rozwój ich dusz, o ciągłą podróż w głąb Boga, a jednocześnie o wewnętrzny rozwój naszych dusz.

(ks. Jan Twardowski)