Już prawie zapomniałam o istnieniu tego bloga. Człowiek im starszy, tym ma mniej czasu na tego typu rzeczy. Pewnie nie wszyscy tak maja. Raczej nie zapominają ci, ktorych życie z bloga przynosi dochody. Albo zwyczajnie, których pisanie, publikowanie zdjęć to duża pasja. Też bardzo to lubię. Ale nadal trochę szukam siebie, swojej osobowości. Nie oznacza to, że przestałam być wrażliwa, że przestałam czytać czy być sentymentalna. Ciągle taka jestem. Tylko, w odróżnienii, od tych, którzy na bieżąco mają ten czas na prowadzenie bloga, różni mnie tyle, że nie mam jakiejś konkretnej tematyki. Nie piszę o modzie, gotowaniu, make up'owaniu itd. Co nie zmienia faktu, że podziwiam tych ludzi. Ale ja nie o tym dziś. Zazwyczaj tak było, że pisałam tu, wtedy kiedy czułam potrzebę, to co się tu pojawiało, nie miało żadnej chronologii wyznaczonej z góry, nie pojawiało się synchronicznie. Toteż, znowu naszły mnie chwilę.. wspomnień, nostalgii, przemyśleń. Jeśli chodzi o wspomnienia, to często nie tyle są one w nas, co zdjęcia nam je dogłębnie przypominają. Tęsknie za ludźmi. Tak ogólnie, bo siedzenie w domu mi nie sprzyja. Ale szczególnie za tymi ze zdjęć. Czyli najbliższymi. Tęsknię za przyjaciółmi, z którymi utraciło się kontakt. Za tymi poznanymi w pracy, bo czas spędzony tam nas zbliżył. Chociaż zawsze mówi się, że spotkać się to nie problem. To jednak - problem. Jednak mając przy sobie kogoś, kto Cie kocha, wszystko i tak wydaje się łatwiejsze. Oby, to jednak nie były słowa rzucane na wiatr.