4.

#opowiadania

Oliver jest najprzystojniejszym chłopakiem w szkole, każda dziewczyna do niego wzdycha, ale on i tak na żadną nie spojrzy. Gdy przyszłam do gimnazjum bardzo mi się podobał, ale potem stał mi się obojętny, bo nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy, nawet spojrzenia nie wymieniliśmy. Napisał "Przepraszam, że tak późno, ale dopiero teraz zdobyłem twój numer. Bardzo mi przykro z powodu mamy. Wiem co czujesz. Masz ochotę się kiedyś ze mną spotkać , abym mógł cię jakoś pocieszyć?". Umówiliśmy się, że spotkamy się w parku o 13.

Rano była awantura, bo Ronnie zaczęła uważać mnie za służącą, musiałam jej robić śniadanie. Później musiałam zrobić obiad. Postanowiłam, że jak przyjdę ze spotkania z Oliverem, to poukładam wszystko w kuchni według mojego stylu. Potem poszłam przepisywać zeszyty, kiedy zauważyłam, że już czas na spotkanie, szybko, delikatnie pomalowałam się i ubrałam w moje ulubione ciuchy. Wyleciałam jak torpeda z domu.

Szłam spacerkiem po parku, nagle zauważyłam wysokiego, dobrze zbudowanego chłopaka. Jak zwykle miał zadziornie postawione włosy. Uśmiechnął się do mnie, a na jego policzkach pojawiły się urocze dołeczki. Był ubrany w bordowe jeansy, sweter i rozpiętą czarną, skurzaną kurtkę. Wyglądał jak zwykle cudownie. Zaczął iść w moją stronę, uśmiechnięty, a ja stałam jak kołek.

-Cześć.

-Emm& Hej nie umiałam się wysłowić.

-Chciałem się spotkać, aby cię pocieszyć. Uważam, że jestem jedyną osobą, którą mogę cię pocieszyć. Popatrzyłam na niego dziwnie.

-Wiem co czujesz, moja mama też zmarła, pomyślałem, że nikt lepiej cię nie zrozumie jak osoba, która przeżyła to samo. Może porozmawiamy w kawiarni niedaleko?

-Jasne uśmiechnęłam się do niego i utonęłam w jego niebieskich oczach. Zaczęliśmy iść spacerkiem.

-Może opowiem ci moją historie. Mój ojciec zmarł 3 lata temu na nowotwór. Mój świat się zawalił, nie umiałem sobie z tym wszystkim poradzić. Był moim przyjacielem. Matka zaczęła pić, mną zajęła się siostra. Na szczęście Mery przemówiła mamie do rozsądku i zaczęła się leczyć. Ale ja nadal nie widziałem pozytywów w życiu. Ale miałem siostrę,  mamę, przyjaciół, którzy mnie wspierali. No i jakoś się z tego wszystkiego pozbierałem, ale dość długo to trwało. Wszystko wróciło w miarę do normy i jesteśmy szczęśliwą rodziną. Ja, Mery, mama i tata. Tak, tata. Bo on wciąż tu jest, w myślach, w snach, we wspomnieniach, w sercu. Chciałem, abyś ty nie czuła się osamotniona przez bardzo długi czas, chciałem przyśpieszyć twój proces bólu, choć to trudne.

-Dziękuję, jakoś ostatnio lepiej, mi jest. Dzięki cioci, mojej przyjaciółce, no i teraz tobie. Myślę, że gdy ja jestem szczęśliwa to i mama poczułam wsparcie ze strony Olivera, już się go jakoś nie wstydziłam. Doszliśmy do kawiarni, w środku było bardzo potulnie, to najlepsza kawiarnia w naszym mieście. Jak zwykle tłum ludzi. Oliver wypatrzył stolik na końcu Sali, gdzie nikogo nie było. Pomógł zdjąć mi płaszcz, usiedliśmy i ustaliliśmy co zamawiamy. Podeszła do nas młoda kelnerka, która wpatrzyła się w Olivera, on od razu skapnął się o co chodzi. Ignorował jej uśmiechy i patrzył się na mnie i uśmiechał. Kelnerka się wkurzyła, zamówiliśmy gorącą czekoladę i ciastko.

-Masz bardzo ładne imię. Ever zamyślił się.

-Moim zdaniem jest dziwne.

-Nie. Jest piękne, takie nadzwyczajne, inne. To jest coś co cię wyróżnia.

-Dziękuję poczułam jak się zarumieniłam.

-Szkoda, że wcześniej nie rozmawialiśmy.

-Czemu?

-Wydajesz się ciekawą osobą nasze zamówienie trafiło na stolik. Sięgnęłam po kubek czekolady, Oliver też chciał prawdopodobnie wziąć ten sam kubek, jego dłoń dotknęła mojej, spojrzał na mnie i się uśmiechnął.

Od autorki;

musiałam napisać drugi raz wpis. :o