nigdy nie było mi tak okropnie smutno . to chyba gorsze niż przyjecie do wiadomości ze ktoś blisko nie żyje.  opisanie tego stanu jest czymś niewykonalnym , boli i zabija . to wszytsko sie stalo nie z poczucia ze chce sie byc wolnym , niezalenym , bo zawsze bede przywiazna do tej jedenj osoby , nie chce byc z nikim innym , ale nie moge byc z osoba ktora kocham , paranoja ,

naprawde nie rozumiem tego co robie, nie mysle, wiem tylko ze tak bedzie lepiej dlatej drugiej osoby , kto chcialby byc z kims mocno nienormalnym ?  wiadomo ze nikt  ., ale boje sie , boje sie tego ze nie dam rady  ,  ze ta mysl ze jestes tam a ja tu i nigdy nie bedziemy juz obok siebie w pewnym momencie mnie zabije . przesladowowac bedzie mnie mysl co teraz robisz, jak sie czujesz , czy wszytsko jest ok, albo ze bedziemy chcieli wrocic ale bd juz za pozno , zrobimy cos i nie bd sobie tego umieli wybaczyc. chcialabym zawrocic czas , byc inna , normalna .

przepraszam jeszcze raz

wiem ze bedziesz teraz szczesliwy