Masz w sobie coś, co możesz pokazać tylko wybranym.

Wciąż jest nas zbyt mało, by doprowadzić do zmiany,

Lecz każdy z nas ma moc, by zacząć powoli wsączać łzy w serce skały, 

Aby poruszyć monolit.

Wiemy, że możemy sprawić, aby świat był lepszy i kto musi wziąć na barki trud? 

Nowi architekci.

My, bo tu miejsca dla nas brak wciąż i gdy tylko chcesz otworzyć się, 

Słyszysz, że masz się zamknąć.

Lecz jeśli myśleli, że mogą kazać ci cokolwiek

Tylko ze względu na twoją słabość biada im.

Nauka dla ciebie i dla nich oby stąd wynikła:

Nie wszyscy jeszcze się poddali chodnikowy wilk, brat!

Z otchłani bólu, rozpaczy, niewiary,

Po szczyty nieba, zrozumienia, wolności i chwały,

Stratowany fortuny kołem wiem jedno:

Że to odległość pomiędzy górą a dołem jest pełnią.

Zmieszaj najjaśniejszy błękit z jak najgłębszą czernią,

Wszyscy, którzy wrócili z biegunów zawsze będą ze mną.

Weź najciemniejszą czerń, zmieszaj ją z jasnoniebieskim,

Wyzwolony od zwycięstw i klęsk obserwuj ich zmierzch w 

Indygo, indygo, indygo, indygo, indygo, indygo, indygo, indygo.