Nie zdając sobie z tego sprawy, zapoczątkowałam autoryzowaną Nową Epokę. Nową Lepszą Epokę. Nie muszę nic. Mogę wszystko.         

Nie wyobrażasz sobie jakie to wyzwalające. Nie wyobrażasz sobie, jak dobrze się z tym czuję. Wrodzona empatia i nabyty egoizm, ścierają się ze sobą w idealnych proporcjach. Przestałam poczuwać się do odpowiedzialności za niewykreowane emocjonalnie istoty, które chłonąc każdą opinię, nabierają mentalności wody, dostosowującej swój kształt do kształtu naczynia, w którym się znajdują.

Nie przepraszam. Nie czuję się winna. Wychodzę. Powiedziałam to, co chciałam powiedzieć. Nie stoję już w zalanej własnym moczem ubikacji.

Teraz doskonale wiem, że tylko nieliczni są na tyle atrakcyjni mentalnie, żeby skłonić mnie do rozbicia skorupy. 

I chociaż przybyło pare świeżych ran,  nie czuję się źle. Moje, w przeciwieństwie do twoich, są krystalicznie czyste. Wiesz, dziwie się, ale nawet nie jest mi przykro. Twój ból przychechodzi przeze mnie gładko... Niemal niezauważalnie. Dawniej, nie zignorowałabym go. 

Ale dziś... Moja wrząca krew jest jeszcze bardziej gorąca.