Znów żyję iluzją, ale chyba wychodzi mi to na dobre.

Dzień za dniem się wloką, a ja jakbym tego nie dostrzegała.

Od wczoraj chodzę jak uszczęśliwione zombie, chociaż powinnam być niepewna.

Czas ponownie wymyka się spod kontroli i udowadnia mi jak słaba jestem.

Myśli snują się same pozbawione jakiejkolwiek ogłady, czasem się ich boję.

Chyba zbyt wiele rzeczy krąży wokolo mnie...chyba powinnam wystopować, a może i nie? Może właśnie na zalataniu polega szczęście?

Nie lubię się nudzić, o nie. Ale mieć wolną chwilkę? Można by spróbować.

Mażę o gorącej kawie z mlekiem.

i o kilkunastu wybitnych, zbitych razem do klitki.

Jestem trochę zawiedziona, może zla? A może po prostu chcę już być pewna. czegoś. czegokolwiek.

Odezwij się woła serce, a rozum szepce poczekaj.

A co ja zrobię?

Jak zwykle: nie wiem.