1178.

Czytam książkę Thomasa Berharda "Wymazanie" i aż sie we mnie gotuje. Mam wrażenie, że napisał to stary zgorzkniały kawaler, któremu nic nie udało się w życiu.

"Pogardzam ludźmi, którzy nieustannie zajmują się

fotografowaniem i cały czas biegają wkoło z aparatami zawieszonymi na szyi. Nieustannie poszukują

motywów i fotografują wszystko i wszystkich, nawet najbardziej bezsensowne rzeczy. Mają w głowie

tylko to, żeby nieustannie przedstawiać samych siebie, zawsze w najbardziej odpychający sposób,

czego jednak nie są świadomi. Utrwalają na fotografiach perwersyjnie zniekształcony świat, niemający

z rzeczywistym nic wspólnego poza tym, że jest jego perwersyjnym zniekształceniem, któremu

wyłącznie oni są winni. Fotografowanie to pospolita mania, która z biegiem czasu ogarnęła całą

ludzkość, gdyż ludzkość jest nie tylko zakochana, lecz wręcz zadurzona w zniekształceniu i

perwersyjności, i rzeczywiście wskutek tego nieustannego fotografowania zaczyna z wolna postrzegać

zniekształcony i perwersyjny świat jako jedyny prawdziwy. Ci, którzy fotografują, popełniają jedno z

najnikczemniejszych przestępstw, jakie mogą popełnić, zmieniając naturę na swoich zdjęciach w

perwersyjną groteskę. Ludzie na fotografiach są śmiesznymi, zmienionymi nie do poznania, ba,

okaleczonymi manekinami, tępo i ohydnie patrzącymi w tę podłą soczewkę. Fotografowanie jest nikczemną

namiętnością, która ogarnęła wszystkie części świata i wszystkie warstwy ludności, chorobą

na którą zapadła cała ludzkość i z której nigdy nie zdoła się wyleczyć. Wynalazca sztuki fotograficznej

jest wynalazcą sztuki najbardziej ze wszystkich możliwych wrogiej ludziom. Jemu to zawdzięczamy

ostateczną deformację natury i człowieka, sprowadzenie ich do postaci perwersyjnych gąb. Jeszcze na

żadnej fotografii nie widziałem naturalnego, a to znaczy prawdziwego i rzeczywistego człowieka,

podobnie jak jeszcze na żadnej fotografii nie widziałem prawdziwej i rzeczywistej natury. Fotografia

to największe nieszczęście dwudziestego wieku."