Wychodzi słońce.

Pewnego dnia, mniej więcej dwa lata wstecz przyrzekłam sobie, że nic mnie już nie złamie.

I nie złamało. Upadłam i oczyściłam kolana z brudnej ziemi.

Ogarnia mnie hedonizm w czystej postaci.

Pochłania impresja rzeczywistości

Góry, trawy , stopy błądzące po parkach

Bo przecież, dla jakich momentów żyć, jak nie dla właśnie takich?

" W życiu chodzi o to aby zakochiwać się i szaleć na fali emocji, cierpieć i znów walić głowa w mur, mieć motyle w brzuchu i pić wódkę o 4 rano bo znów nie wyszło

I to jest nasz sens człowieczeństwa. Odczuwać. Nie zamknięcie się w sobie, nie kupowanie kolejnych butów i pralki, ale emocje.

Bo w życiu nie chodzi o stabilność i bezpieczeństwo, bo życie nie jest stabilne I bezpieczne, cokolwiek nam się na ten temat wydaje.