Balansuje niczym na desce, miedzy tym co mi sie chce a czego mi sie nie chce.

Nie chce sie iśc do pracy a właśnie iść to tu dobre słowo bo gdy już tam

wchodze o niechęci zapominam czasowo. Mija godzina potem pięć a potem

przychodzi mi chęć i chwile pożniej już wychodze bez najmniejszych spięć.

Ból w tym ze chodze po tej jebanej drodze a nie jade..czasem zdaje sobie z tego sprawe.

przywykłem do tego od czego zdąrzyłem się już odzwyczaić,

czekając cierpliwie musze sobie jakoś radzić. A złość, porywczość i zmeczenie

głęboko gdzieś sobie wsadzić. Myśleć zawsze, lecz nie na bierząco o obecnej chwili

bo czasem gdyby nie pośpiech niektórzy do dzisiaj by ze mna tu byli.

Nieobecnością dużo ważnego zmienili. A może właśnie nie zmienili i to jest źle..

Jak nie walczyć o coś czego tak bardzo się chce