Trust me, please.

Te praktyki nauczyły mnie tak wiele, nie przypuszczałam, że tak to będzie, ale... lubię dobre niespodzianki. Bałam się, że jedyną fascynującą rzeczą będzie zmienianie pościeli i patrzenie na pracę pielęgniarek, a tutaj proszę bardzo. Nigdy bym nie pomyślała, że będę trzymać haki i z tak bliska przyglądać się operacjom. To było fascynujące przeżycie móc tamować krwawienie lub obserwować wycięcie całego żołądka. W takich chwilach na prawdę czuję, że jestem w tym miejscu, w którym być powinnam, że ten rok walki był rzeczywiście po coś. Wiadomo, jeszcze długa droga przede mną, dłuższa niż za mną, ale mam motywację, by przejść przez to. Poznałam lekarkę. 12 lat starsza, już niedługo oficjalnie chirurg, dobry. Dwójka dzieci, mąż kardiolog. Mimo ciężkiej pracy, zmęczenia, spędzonych dni i nocy w szpitalu na dyżurach dawno nie widziałam kogoś tak serdecznego, z tak szczerym, pięknym uśmiechem na twarzy, że mimo podłego humoru nie da się go nie odwzajemnić. To dzięki niej zrobiłam tak dużo przez te 2 tygodnie, to ona mi pokazała, że można. Chcę taka być za 12 lat, właśnie taka jak ona, jest moim małym wzorem kobiety-lekarza, która umie pogodzić to wszystko co jest na jej głowie i do którego chcę powoli dążyć. Tak, chcę.

Czy ja oczekuję od życia zbyt wiele? Dlaczego? Ja na prawdę nie pragnę dużo. 
I just want to be happy... Happy with... Ah, anyway. 

Czuję się przytłoczona. I myślami, i rozwojem wydarzeń, i tym wszystkim.

A może by to tak wszystko rzucić i wyjechać w Bieszczady?