Kobieta idealna.

powiedzmy, że modelka: Ja.

zdjęcie: Marta.

Znów stoi na przystanku dokładnie trzy minuty przed przyjazdem autobusu.

Nigdy wcześniej, nigdy później.

Z a w s z e  trzy minuty przed.

Ma  i d e a l n i e  wyprasowaną spódniczkę, i sztywno stojący kołnierz koszuli oraz

czarny żakiecik starannie dopasowany kształtem do jej szczupłej talii.

Stoi wyprostowana, zupełnie jakby połkneła kij.

W lewej ręce trzyma torebkę, pasującą do butów na niewiarygodnie wysokim obcasie.

Na twarzy ma tonę tapety dokładnie rozprowadzoną milimetr po milimetrze,

a na policzkach róż, położony tak symetrycznie, jakby malowała się przy linijce.

Jej kocie, zielone oczy otulają gęste, sztuczne rzęsy,

nad ktorymi są cieniutkie  i d e a l n i e  narysowane czarną kredką kreski.

Pofarbowane brwi,

wypielęgnowane blond włosy upięte w kok i uduszone lakierem 'na każda pogodę'

nie poruszają się nawet kiedy wieje wiatr.

Jest piękna.

Piękna, ale samotna,

bo odstrasza mężczyzn swoją plastikową dokładnością.

" a ja dla wsłasnej wygody zapuszczam swe ogrody,

i kolekcjonuje wzwody."