Kittka na pierwszym i Kitt na drugim planie.

Przesłodka z nich parka.

Dziś spokojnie i sennie.

http://www.youtube.com/watch?v=mzNEgcqWDG4

Dzieciaki wiedzą więcej o nerwowym i hormonalnym.

Niektóre ze znajomych twarzyczek nauczyły się mówić do mnie "dzień dobry"; z kolei te nieznajome oglądają mnie sobie od stóp do głów, badając moją garderobę i krzycząc do mnie "do widzenia" kiedy wychodzę ze szkoły.

W środę jadę na wycieczkę klasową jako opiekun.

A w badaniu socjometrycznym miły chłopaczek z pierwszej klasy napisał, że w autobusie chciałby siedzieć... z Panią praktykantką! <3

Drogi Boże.

Ciekawie to sobie obmyśliłeś. Miałam szkoły mijać szerokim łukiem. A tu proszę bardzo- nie dość że radzę sobie niczego sobie, to jeszcze nawet mi się podoba.

I teraz to tak po prostu rzucić? Czy... nie rzucić? Oto jest pytanie.

Rzucić albo nie rzucić. Rzucić zbyt łatwo. Nie rzucić- zbyt ciężko.

Dążyć do spełnienia, czy pozostać przy tym co samo przyszło i klei się jak małe dziecko do ulubionego misia?

Czy można być mikrobiologiem i nauczycielem jednocześnie?

I czy można się spodziewać, co jeszcze przyjdzie do tej małej, siakowej główki w ciągu najbliższych lat?

Tak pusto, tak głucho...