Tęsknimy, choć nie mówimy o tym, bo przecież nie ma się czym chwalić. Myślami zbyt często wracamy do przeszłości, w której się zatracamy. Próbujemy żyć na nowo, ale wciąż mamy za sobą niedomknięte rozdziały. Nieraz już na starcie tracimy to, co mamy. Boimy się ryzyka i nie ryzykujemy. Chcemy walczyć, ale nie do końca potrafimy. Jesteśmy silni, choć tak często zbyt słabi. Niszczymy to, co kochamy, kochamy to, co niszczymy. Gubimy się, ciągle się gubimy, upadamy, przegrywamy, rozpadamy się wewnętrznie, płaczemy, śmiejemy i znów gubimy... Zdobywamy szczyty, chwilę później je tracimy. Nie wiemy jak żyć, nie wiemy komu ufać i coraz częściej brakuje nam siły...

Nie lubię kiedy wraca do mnie przeszłość ... Nie lubię tych myśli uczuć ... Nie to, że chciałabym wrócić do niej tylko troszku boli mnie, to że po takim czasie bycia z kimś później zero szacunku co się dostaje... Gdzie było temu komuś dobrze ... Ano to jest właśnie dojrzałość większości " mężczyzn " XXI wieku ... Brak słów na takich ... Może kiedyś zrozumieją ...