Emmeline Rose

Tłamsi nas to wszystko, to kim jesteśmy i to, co mamy. To, co robimy również. To okropne. Każdy krok na ulicy grozi ucieczką. Koniec semestru. Nie spodziewałam się takiego żniwa. Pozory mylą się jak nigdy dotąd, jak imiona poznanych niedawno, jak nazwy zjawisk, które nigdy pewnie się nie zdarzą. Potrzebuję leków. Sprowadzam wszystko do teorii błędnego koła, wszystko opieram na absurdzie, sama toczę się wraz z ambicjami zupełnie obcymi w tym beznadziejnym mętliku obfitości następujących po sobie dni. Zdaję sobie sprawę z bezsensowności wszelkich poczynań, naprawdę, jednak zdaje się być pocieszające to, że przecież to zupełnie bez znaczenia. Zmęczenie nie daje o sobie zapomnieć, głosy nie dają się zagłuszyć. Jeśli nie zwariowałam, to powinnam chcieć zasnąć.