Alibi na szczęście.

Najczęściej boję się tych swoich cholernych niezrobień
że czegoś nie dotknę
że coś na zawsze stracę.

Bo dłońmi można zapamiętać wszystko
każdy najmniejszy szczegół
i łokieć i powieki
i przymykanie okna kiedy nam chłodniej we włosy
bo dłońmi można tak samo jak ustami nauczyć się
drugiego człowieka
na pamięć.

Pośród wielu jej wad jedna okazała się nie do przeskoczenia: ona ciągle coś czuła, analizowała, co czuje, dlaczego tak czuje, co oznaczają jej uczucia, dlaczego analizuje, co zanalizowała, że czuje, i czy na pewno to czuła, co zanalizowała? Sama nie wie, jeszcze do tego nie doszła.

Rzeczy najcenniejsze i najbardziej istotne w życiu nie mają kształtu, wagi ani barwy - nauczyłam się tego całkiem niedawno, właściwie przed chwilą. Tych rzeczy nie można dotknąć, zmierzyć. Nie można ich zaplanować, ukraść ani zdobyć podstępem - teraz to rozumiem. Cudze myśli i uczucia czasami zostają nam podarowane, a wtedy jedyne co można - to odrzucić je lub przyjąć.

Sami nadajemy znaczenie swoim być, czuć, dotykać ale nie można ich zaplanować, ukraść ani zdobyć podstępem..." A potem nie można ich popsuć, przegapić, zniszczyć.

Wszystko jest coraz bardziej za późno. Chociaż to zdanie jest może błędne nie tylko logicznie, językowo, ale naprawdę za późno może być tylko raz, w ciągu jednej sekundy, a potem już zawsze.

Życie składa się z czekania. Czy raczej może serii mniejszych i większych czekań. Czeka się bezustannie na coś lub na kogoś. Czasami niecierpliwie, niekiedy z lękiem. Bywa, że nawet nieświadomie.

Bolą mnie miłości, których nie przeżyłam, przerażają mnie śmierci, w których nie brałam udziału, lękam się światów w których nie zamieszkam, boję się siebie, której nie znam.

Pamiętaj, że nic nie dzieje się przypadkiem. Nie ma czegoś takiego jak przypadek, rozumiesz? To wszystko co się dzieje, każda rzecz, której doświadczasz , jest jedynie minimalną cześcią dokładnie opracowanego planu. Ten KTOŚ, tam w górze wymyślił Go precyzyjnie. I nie bój się jutra. Bo każda chwila ma w sobie ukryty sens.

noszę dziś w sobie upadek ze stromej góry, dziś przyszło mi uciekać
przed sobą.
nie szukaj mnie po prawych czy lewych kątach, teraz nie przyjdę.
oczyszczę ciało z elementów nadprzyrodzonych i z toksyn, z tego co we mnie niezręczne.

Człowiek przemierza świat w poszukiwaniu szczęścia,
a znajduje je po powrocie do domu.