Z rozmyślan wieczorową (i nie tylko) porą.

Dochodzę do wniosku (dziwne, że tak późno), że na świecie jest dużo typów ludzi. Są ludzie na serial - jedni na barwny i zabawny, inni na nudni i oklepany. Są ludzie na jeden odcinek. Czasem szkoda, że się skończył, czasem za to żałuje się, że się zaczął. Są tacy, którzy odgrywają epizodyczną rolę w twoim życiu, a zapamiętuje się ich na bardzo, bardzo długo. Są też inni - ci, którzy pojawiają się co kilka odcinków, a później znikają, żeby znowu wystąpic w serialu twojego życia. Są niepewni, niestabilni, ulotni jak wiatr, jak i mocni - podobni do dębu o silnych korzeniach, którego nie zegnie ani nie złamie żadna wichura. Są cenni jak klejnoty oraz fałszywi niczym judaszowe srebrniki. Są też ludzie na deszcz, których poznajesz i doceniasz dopiero wtedy, kiedy błądzisz po kolana w wodzie. I są także na słońce. Pojawiają się, kiedy na dworze robi się jasno i ciepło, a podczas ulewy lękliwie kryją się pod dachem, bojąc się wystawic nosa, lub nie chcąc moknąc niepotrzebnie. I pomyślec, że tak wiele, wiele różnych ludzi chodzi po tym świecie...

Jutro na 10 prawie do szkoły, yeah, yeah.

Nie wiem, jak jest. Nie wiem, jak będzie. Nie wiem nic.

'Zuotko', 'złotko'? Wynocha mi z tym złotkiem, pff. Złotka to są od bombonierek, względnie czekolady. A może to są sreberka? Jeden diabeł, jeden pies.

Czy ja nie napisałam czegoś nie tak? Ojej. Ojej. Ojej-ojej. Ja zawsze walnę jak łysy grzywką o beton, jak gołąb o parapet, jak kulą w płot, strzelę jak guma w gaciach. Aaaaah. ;/ Dobra. Może coś się zrobi?

''I told you to be patient
I told you to be fine
I told you to be balanced
I told you to be kind''