Nie czytaj tego.

Tradycyjnie w towarzystwie rudego kota, Alicja siedziała na krawędzi łóżka zastanawiając się, czy kiedyś spotka na swojej drodze poradnik pt. "Jak być normalnym?". Nie był to pierwszy, i z pewnością również nie ostatni, raz, kiedy zadawała sobie takie pytanie. Trudno jest być normalnym, kiedy Twoim najczęstszym rozmówcą jest futrzasta, ruda kulka, której życie składa się tylko ze spania, jedzenia i marudzenia, a większość swoich przemyśleń zapisujesz w grubym, różowym notesie wypełnionym dziwacznymi bazgrołami. Tej nocy, na szczęście, kot spał w najlepsze, dzięki czemu Alicja mogła sobie pozwolić na krążenie myślami po tych zakamarkach umysłu, które budzą się właśnie wtedy, kiedy ona jest najbardziej zmęczona. Wyglądało na to, że wymachiwanie stopami w powietrzu w jakiś sposób pomagało jej się skupić (albo może po prostu odpychało na bok sen). Dziś jej myśli wkroczyły na tor "Jak bardzo altruistycznym można być w swoim nieskończonym egoizmie...", a wynikało to głównie z faktu, że przez większą część dnia myślała o sobie. A na sobie skupiała się po to, by uczynić szczęśliwym kogoś innego. Tak naprawdę, o tej porze trudno jest wyjaśnić, jak właściwie działa ten algorytm - jest zbyt zagmatwany, nawet na kobietę, a noc nie sprzyja klarownemu tłumaczeniu problemów takiej natury. Pomińmy więc "myślenie o sobie" a skupmy się na "czynieniu kogoś szczęśliwym". Zdaje się, że ktoś nazwał tę czynność "Sztuką dawania", ale właściwie dawania czego? I jak to się dzieje, że tak drobna, prawie niezauważalna pomyłka w "dawaniu" może zamienić chwilę szczęścia w cierpienie? Łatwo jest sprawić komuś ból, szczególnie kiedy jest się nieostrożnym i ocenia się ludzi swoją własną miarą, a niestety - każdy człowiek jest inny i tak uszczęśliwia się, jak i krzywdzi, każdego na jego własny sposób. Alicja ma jeden życiowy priorytet, od lat niezmienny. Dzięki temu konkretnemu życiowemu celowi, dowiedziała się odrobinę o szczęściu i cierpieniu. Sama jest krucha jak porcelanowa lalka i nigdy nie była z tego zadowolona. Jednak fakt tego, jak niewiele potrzeba by rozbić ją na drobne kawałki - jak łatwo nieodwracalnie ją zniszczyć, ma też swoje dobre strony. Życie w świadomości, że jest się tak niesamowicie delikatnym, nie pozwala zapomnieć o tym, że na świecie są ludzie podobni. Oczywiście, nie da się być ostrożnym przez cały czas - są chwile, kiedy zupełnie nieświadomie, przez nieostrożność, rani się kogoś bardzo ważnego dla siebie. Wtedy jednak ważne jest, aby jak najszybciej to naprawić. Zbyt wiele płytkich ran potrafi być równie niebezpieczne, jak jedna poważna i mimo tego, że nie jest to żadna nowość, wiele osób nie zdaje sobie z tego sprawy.

Rozmyślając o tym, z jaką łatwością można emocjonalnie zniszczyć człowieka, Alicja zaczęła się zastanawiać nad sobą. Czy istnieje magiczny eliksir, który obudziłby w niej siłę i odporność na psychiczny ból? Gdyby tylko Kot nie oddał się swojej kociej potrzebie spania, być może pomógłby jej znaleźć odpowiedzieć na to pytanie, ale znając Kota, usłyszałaby również, że brak cierpienia przeszkodziłby jej w docenianiu szczęścia. Przekonywałby ją tak długo do swojej racji, aż w końcu odechciałoby jej się magicznych eliksirów i sama pokochałaby swoją nadmierną wrażliwość. Mijały kolejne godziny, a ona nadal siedziała na krawędzi łóżka, coraz bardziej zmęczona. Nie zorientowała się kiedy odpłynęła. Ciało bezwładnie opadło na pościel, a myśli zaprowadziły całą resztę dokładnie tam, gdzie chciała się teraz znajdować - do ciepłego, niewielkiego pokoju, otulonego magią nocy. Dokładnie przed sobą miała Jego twarz. Znów patrzył na nią tym spojrzeniem, które było zarezerwowane tylko dla niej...

"Czemu spokojna potrafię być tylko przy Tobie?"