Nie chce żyć, ale wiem że muszę!

Co się tak naprawdę stało? Odpowiadam sobie na to pytanie codziennie... I tak naprawdę nie mogę znaleźć odpowiedzi... Może Ty mi odpowiesz po przeczytaniu tego... Wszysytko się powtarza, ta sama codzienność, to samo życie i mam na to jedno określenie BEZNADZIEJA...  Chciałem napisać coś pozytywnego, ale nie dam rady. Nie ma nic pozytywnego w moim życiu. Beznadziejny człowiek z beznadziejnym życiem. Czy tak naprawdę musi być? Chyba tak, chyba będzie tak zawsze. Zastawiam się czemu ten mały chłopiec stoi sam w tym tłumie ludzi? Czemu płaczę, skoro mógł mieć cały świat? Czemu odrzucił dłoń osoby, z którą mogłby być szczęśliwy? Czemu sam zabrał  swoje szczęście? Wiele pytań na które nie ma odpowiedzi. Czemu on w ogóle żyje? Po prostu żyje bo musi nic więc... Nasuwa mi się teraz jedno słowo na myśl MALEŃKA, to słowo zawsze pozostanie przy nim, bo nie ma tak naprawdę nic innego... Czy naprawdę nie ma innego rozwiązania, jak rzucenie się w otchłań i zapomnienie? Czemu znowu pojawiły się w jego głowie znowu te głosy, które znowu każą mu pozostać w swoim świecie. Czy naprawdę pozostały mu już tylko te głosy? Tak tylko one są dla niego jedyną drogą, która da mu szczęście... Mając na myśli szczęście, wie że to nie skończy się dobrze. To droga usłana smutkiem i łzami... Chłopiec, który nie potrafił wygrać z Bogiem w pokera. Pójdzie do diabła i zagra z nim, bo nawet nie zależy mu już na własnym życiu... I tym razem wie, że nie wygra, w końcu nie da się przechytrzyć diabła... W zamian za tą jedną partię pokera ofiaruje mu swoje życie... W końcu nawet życie jest dla niego bezwartościowe... A czemu tak się stało, co go do tego skłoni? Odpowiedź jest prosta, brak tego co chciał mieć w życiu. On wie, że bez tego co tak naprawdę pragnął, nie ma po co żyć...

A teraz pozwól odejść w samotność, w ciemną stronę tego świata...