Zamknięta w kropli

Jestem kroplą. Przezroczysta powłoka zamyka mnie od środka.

Kto mnie w niej zamknął?

Czy to wynik reakcji przyrodniczych, mechanicznych procesów natury;

obronnych, a może izolujących?

Czy to Ty, Panie, chronisz mnie i strzeżesz przed uszkodzeniami?

Czy to ja sama niechcąc i chcąc zarazem zatapiam się wciąż w sobie coraz głębiej?

Nie szukam winnych. Tak mi żyć przyszło z marzeniem ciągłym o oddychaniu (czymś tak normalnym, że aż oczywistym). Lecz czasem tak tęskno do normalności, że w swej małości do nieba krzyczę, o deszcz miłości zmęczona proszę.

Panie, gdy proszę o deszcz, czekam ulewy. Niechaj w końcu się nauczę, że lepszą jest codzienna rosa niż nagła burza, mogąca zniszczyć me istnienie.