niewiadoma.

nie wiem jak można zjebać tyle spraw mając tyle szans, aby przywrócić je na odpowiedni tor, ze skrajności w skrajność, odkładanie wszystkiego, brak zainteresowania, podejmowanie decyzji bez głębszego przemyślenia, zero odpowiedzialności za swoje czyny, zawalenie na całej linii - wszystko to pasuje najbardziej do całej tej sytuacji. Rozumiem, może się coś nie udać raz, dwa... ale aż tyle, to za dużo. Ile jeszcze będzie tak jak jest? ile jeszcze spadnie Naszych łez? Zdecydowanie życie nie jest tego warte. Wartość tego wszystkiego, cała nadzieja, że będzie dobrze spadła do zera. Wszystko to niesie za sobą nieodwracalne skutki, więc pomyśl zanim zrobisz kolejny krok, bo z każdym nieodpowiednim odbierasz komuś uśmiech i nadzieję na lepsze jutro.

Teraz jedynym moim marzeniem jest, aby większość tych spraw się ustatkowała, aby już nie było tak jak jest, bo im dłużej to trwa tym w większą wpadam depresję. Bezsilność boli, a jeszcze bardziej krzywda, którą wyrządzają najbliżsi ludzie.

Jedna wielka niewiadoma.