Etapy życia można porównać do labiryntu. Z wiekiem jest on coraz większy, trudniejszy. A ty jesteś tam i idziesz, by znaleźć... No właśnie, co? Nie do końcajesteś pewna. Nie wiesz, w która stronę iść, więc ufasz intuicji. Raz skręcasz w prawo, innym razem w lewo. Jednak patrzysz zasiebie, gdyby ewentualnie trzeba było się wrócić. Dokonujesz trudnych wyborów. Od tego którądrogą pójdziesz zależy twoje życie. Jedne są łatwiejsze, z czego niezmiernie się cieszysz. Inne wymagają więcej czasu, co cię martwi. Gdy już podejmiesz decyzje, masz nadzieje, że była właściwa. Ruszasz. Nie wyszło tak jak chciałaś, żałujesz. Mija czas. Starasz się zapomnieć. Z marnym skutkiem, ale idziesz dalej. Zatrzymujesz się i odwracasz. Może jednak dałoby się to naprawić? Znaleźć lepszy zakręt. Cofasz się i próbujesz odwrócić to, co się stało. To, że zabłądziłaś. Jak na razie wszystko jest w porządku. Nagle widzisz drzwi. Jesteś szczęśliwa, biegniesz. Niestety, naswojej drodze napotykasz pułapkę. Przeszkodę. Nie jest zaduża,ale do najmniejszych nie należy. Zastanawiasz się, czy przeskoczyć. A co jeśli się skaleczysz i resztę drogi przebędziesz kulejąc? Czy warto spróbować,aby potem cierpieć? A może lepiej poszukać innego wyjścia? Może będzie to tchórzostwo, ale ty boisz się, że będziesz znów zraniona. Że będziesz znów, jak kiedyś, przez to przechodzić. A co jeśli nie będzie warto? Zaryzykowałaś. Obiecałaś sobie, że nigdy już tego nie zrobisz, a i tak, ponownie, nie dotrzymałaś słowa. Skoczyłaś. Czujesz ból,nie wiesz co sobie zrobiłaś,ale jak na razie się tym nie przejmujesz. Przed sobąwidzisz drzwi. Boisz się. Boisz się je otworzyć. Bo co może być za nimi? Naciskasz klamkę. Raz kozie grozi śmierć. To co widzisz, jest tak piękne, że nie da się tego opisać. Rozpoznajesz kolorowe kwiaty, mnóstwo ogromnych, zielonych drzew. Czujesz się wolna, spokojna. Uśmiech na twojej twarzy świadczy o tym,że jesteś zadowolona. Nagle, jakby za sprawą tornada, wszystko się psuje. Kwiaty zaczynają więdnąć. Liście na drzewach usychać. Trawa przybiera odcień szarości. Nie jest tak,jak chciałaś. Jak sobie wymarzyłaś. Nic nie widzisz. Ciemność zaatakowała również ciebie. Czujesz się samotna, zawiedziona. Czujesz pewnego rodzaju smród, który sprawia, że łzawią ci oczy. Postanawiasz przetrwać. Za wszelką cenę nie poddasz się. Przyrzekłaś to sobie. Unosisz dumnie głowę i pozwalasz, by działo się to co los madla ciebie. Nie wiesz, czy minęły minuty, czy miesiące, ale wszystko znika. Cała ciemność i nieprzyjemny zapach zniknęły. Wyszło słońce. Ty, gotowa by wszystko naprawić, bierzesz się do roboty. Przecież czeka cię dużo pracy. Pomimo zmęczenia i braku sił zaczynasz działać. Tak już jest w życiu. Chcesz, aby było dobrze. Pragniesz, by wszystko układało się po twojej myśli. Byś była szczęśliwa. Jest to początek labiryntu, w którym jeszcze nie widzisz końca. Początek kolejnego etapu. Jak w tym labiryncie, tak i w swoim życiu, gubisz się, błądzisz. Ale szukasz. Czegokolwiek. Czegoś co cię uratuje. Przyjaciele, rodzina, może jakaś pasja. Odnalazłaś się. Jednak cały czas wracasz do przeszłości. Nawet jeśli nie chcesz. Jest to twój nieodłączny przyjaciel, który zawsze będzie ci towarzyszyć. Musisz się z nim tylko pogodzić, zaakceptować go. Idziesz. Widzisz wyjście. Drzwi z napisem 'kolejna część'. Biegniesz. Żaden upadek nie jest w stanie ci przeszkodzić. Jednak pojawiają się przeszkody. Kłótnia z przyjaciółką, rozstanie z chłopakiem, nawał nauki,z którą już nie dajesz rady, a może kolejne nieporozumienie z rodzicami. Boisz się przeskoczyć, bo obawiasz się, że sobie nie poradzisz. Musisz coś zrobić. Zbierasz siły, których nie pozostało ci wiele i przeskakujesz. Poczułaś ból. Mocny, ale do zniesienia. Otwierasz drzwi. Wszystkie problemy nagle wyparowują. Jesteś szczęśliwa. Do czasu. Nagle pojawiają się kolejne kłopoty. Wracają, jak gdyby nigdy nic. Jak gdyby nigdy nie zniknęły. Czekasz. Czekasz, aż trochę się to uspokoi, by móc na nowo posprzątać swój świat. Gdy już prawie kończysz dostrzegasz nowe drzwi. Mają ten sam napis. Nie chcesz ich otwierać, ale jakaś siła cię do tego zmusza. Opierasz się jej, ale jesteś słaba. Przecież przed chwiląpoukładałaś na nowo swoje życie. Przeszłaś cały labirynt. Odwracasz się. To, co przed chwilą jeszcze tam było znika. Wchodzisz. Kolejny labirynt. Idziesz. Z dumnie uniesioną głową i z uśmiechem. Jesteś bogatszao nowe doświadczenia. Starsza. Zdajesz sobie sprawę z tego, że to będzie trudniejsze. Ale cóż, dasz radę. Bo ktojak kto, ale ty sobie poradzisz.

http://www.youtube.com/watch?v=U4MexOzyDhY