Wtedy umarłam.

Ujrzałam jak brnę w to wszystko.

Zdechłam w swojej żywej skorpie.
Narodzenie.

Stworzenie własnego świata bez klamek.

Nikt nie wejdzie,nikogo nie wyrzucę.

I tylko tak żałośnie,jak najdalej od mego punktu przesiadywania, odpycham jednostki.

Tak niepewnie zbliżam się do granicy i czuję się blisko tego, w czym w danym momencie zobaczę światło. Ale nie jestem.
Spadają sufity, ściany mają ręce.

Mój obszar, idealna płaszczyzna porozumiewania się z samą sobą.

Równowaga.

Pęd waszego świata w mój.

Rozpiździsz.

Miażdżę się w sobie.

Kiedyś powrócę tutaj, mimo iż zapewne będę odczuwała strach.
Wezmę siebie za rękę i poprowadzę przez świat, który sobie mądrzej rozplanuje.

Zabiorę samą siebie, tam gdzie zapomnę o was.

To nie ja zabłądziłam, to wy taką chcecie mnie ujrzeć, by przysłonić przed samymi sobą, waszą zgubę.