61.

Monotonia wysysa ze mnie życie.

Oczy przesiąknięte  szarością. Melancholia płynaca w tęczówkach. Patrząc beznamiętnym wzrokiem w okno. Przeważnie krwistoczerwone usta - pobladły. Ramiona opadły w bezradnym geście. Energia i elementy potłuczonego uśmiechu ulotniły się gdzieś w bezkresne przestworza. Cała barwa tego dnia zmieniła się w ponury, szaro-bury obraz potępienia. Wszystko straciło swój codzienny kierunek. Będąc pasażerem w samolocie donikąd.

Ogień się wypalił. Ten ogień, który przez tak długi czas usiłowała rozniecić w jednej chwili obrócił się w popiół. Tylko garstki spalonego chrustu przewalały się tu i tam.W ustach cierpki smak.

Rozejrzyj się, dookoła jest tyle ważnych rzeczy. Rzeczy, których nie dostrzegasz żyjąc ot tak po prostu. Zwolnij, poczekaj, usiądź, zastanów się, pomyśl..

Czy takie życie Cię satysfakcjonuje? Ta codzienna monotonia, rutyna.

Gdzie w tym wszystkim jest sens?

Kiedyś miałaś cel, pamiętasz? Tak bardzo zatraciłaś się w dążeniu do niego, że już nawet nie wiesz, co nim było, po co to wszystko..

Pamiętasz jeszcze te leniwe poranki i wieczory?

Nicnierobienie..

Czy jesteś szczęśliwy?

Nie oszukuj się.

To nie jest to, o czym marzyłeś.

Ale wiedz, że nigdy nie jest za późno. Nigdy nie jest za późno żeby spojrzeć na świat jeszcze raz- inaczej. Żeby zacząć wszystko od nowa.

Zacznij realizować siebie, swoje plany, marzenia, pragnienia..

Bądź szczęśliwy, żyj pełnią życia!