Pisała Klaudia.

człowiek zaczyna żyć, gdy przestaje męczyć przeszłość.

nie znam ich, ale granicę szybko kruszę, kiedy ich oczy mówią mi, 

to o czym milczą dusze.

Ty zostaw wszystko i przyjdź na dworzec,ale nie proś abym został, 

bo muszę odejść.

nie bój się, kochaj mnie.

to świat robi z nas nienormalnych.

miłość,ona miała tak na imię,boję się, że już nigdy nie będzie innej.

tak,dalej wzbudzaj we mnie poczucie winy,a ja dalej będę miała to 

w nosie,bo jesteś tchórzem. 

a co jeśli nie ma miłości?jeśli wszystko to chemia i psychologia.

tysiące niedoskonałości lecz wciąż uśmiech.

kochanie, będę na pewno.

wciąż szukam siebie, bo wciąż nie wiem kim jestem,

a póki nie wiem tego, nie wiem jakie zajmujesz w tym miejsce.

nie puszczaj mej ręki, kiedy razem z Tobą płonę.

dzisiaj tkwi we mnie już tylko obojętność.

daj znać, jak już będę ważniejsza od reszty.

Twoje słodkie usta szeptały głupstwa.