1. Pierwsze spotkanie.

Jasper.

-----------------------------------------------------

Rozdział 1.

Pierwsze spotkanie. (cz.2)

[Instynkt

podpowiadał im to, czego ich umysły mogłyby nigdy nie zrozumieć: byliśmy

niebezpieczni.]

 A Jasper był obecnie bardzo niebezpieczny& 

 W tej chwili mała dziewczynka zatrzymała się przy sąsiednim stoliku i

przestała rozmawiać z przyjaciółką. Zarzuciła swoje piaskowe włosy

przebierając w nich palcami. Jej zapach tak silnie przez nas odczuwalny poleciał

dokładnie w naszym kierunku. Przywyknąłem już do sposobu, w jaki

oddziałują na mnie takie zapachy. Poczułem suchość w gardle, puste

westchnienie w żołądku& Odruchowo moje mięśnie napięły się, a w ustach

poczułem nadmierny przypływ jadu. 

 To było całkiem normalne, dlatego łatwo to ignorowałem. Obecnie było po

prostu trudniej, ponieważ uczucia były silniejsze, podwojone, gdy

obserwowałem reakcję Jaspera& Podwójne pragnienie było dużo bardziej uciążliwe. 

Jasper odpłynął pogrążony w swoich fantazjach.. Wyobrażał sobie siebie

stojącego obok tej małej dziewczynki. Myślał o tym, że schyla się, tak jakby

chciał jej szepnąć do ucha, a zamiast tego pozwolił, by jego usta dotknęły jej

gardła. Rozkoszował się tym szalonym tętnem, które mógł czuć na swoich

wargach przez cienką warstwę skóry. 

 Kopnąłem jego krzesło. 

 Przez jakąś minutę siłował się ze mną na spojrzenie, a potem spuścił wzrok.

Słyszałem wstyd i buntowniczą walkę w jego głowie. 

 - Przepraszam mruknął Jasper. 

 Wzruszyłem ramionami. 

 - Nie zamierzałeś nic zrobić Alice szepnęła do niego z przekonaniem.

zobaczyłabym to. 

Na mojej twarzy pojawił się specyficzny grymas. Wiedziałem, ze to, co

mówiła było kłamstwem. Musieliśmy trzymać się razem. Alice i ja. Nie było

łatwo słyszeć głosy w głowie, czy mieć wizje przyszłości. Wiedziałem, ze nikt nie

powinien nam tego zazdrościć& Nie było czego& Dwa świry pomiędzy tymi, co

już od dawna byli szaleńcami. Starannie chroniliśmy nasze sekrety.  

 - Będzie ci łatwiej, jeśli pomyślisz o nich jak o ludziach zasugerowała Alice.

Jej wysoki, melodyjny głos był zbyt szybki, by ludzkie ucho mogło go

zrozumieć. Jeśli ktoś byłby wystarczająco blisko, by go usłyszeć. 

 - Nazywa się Whitney. Ma malutką siostrę, którą uwielbia. Jej mama zaprosiła

Esme na to przyjęcie w ogrodzie, pamiętasz? 

 - Wiem, kim ona jest .