1. Pierwsze spotkanie.

Moje "rodzeństwo".

---------------------------------------------

Rozdział 1.

Pierwsze spotkanie. (cz.2)

[Byliśmy już wprawieni w tego

typu poufnych rozmowach.] To taki kamuflaż, by nikt nas nie przyłapał. Cały

czas patrzyłem na brzeg naszego stolika. 

Jak on się trzyma? spytała mnie. 

Podniosłem jedynie kącik  ust. Nic co mogłoby zaciekawić innych. To z

łatwością mogło być oznaką znudzenia. 

 Mentalny ton Alice zaalarmował mnie. Zobaczyłem w jej umyśle, że

obserwuje Jaspera w swojej wizji Czy istnieje jakieś niebezpieczeństwo?

Przeszukała najbliższą przyszłość ślizgając się przez wizje monotonii, do źródła

mojego znudzenia. 

 Powoli odwróciłem głowę w lewo w stronę ściany, potem w prawo w stronę

stolików, przy których siedzieli uczniowie. Tylko Alice wiedziała czemu to

robię. Po prostu to było znakiem zaprzeczenia. 

 Rozluźniła się. Daj mi znać, jak będzie z nim gorzej.

 Poruszyłem tylko oczami w tą i z powrotem. 

Dziękuję, że to robisz.

 Byłem wdzięczny, że nie musiałem głośno udzielić jej odpowiedzi. Niby co

miałbym rzec? Cała przyjemność po mojej stronie? Było by to trudne. Nie

lubiłem słuchać zmagań Jaspera. Czy naprawdę było konieczne, by sprawdzać go

w ten sposób? Czy nie było bezpieczniejszego sposobu, by uświadomić sobie, że

on nigdy nie będzie na tyle silny by zagłuszyć swoje pragnienie? Nie

powinniśmy narażać go na takie pokusy jak stołówka pełna dzieciaków&

Czemu pozwalaliśmy balansować mu na granicy katastrofy? 

Minęły dwa tygodnie od ostatniego polowania. To był trudny czas dla nas

wszystkich, ale potrafiliśmy sobie z tym radzić. Uczucie niewygody pojawiało

się tylko wtedy, gdy jakiś człowiek przechodził zbyt blisko, a wiatr wiał w złą

stronę. Jednak ludzie rzadko kiedy podchodzili zbyt blisko. Instynkt

podpowiadał im to, czego ich umysły mogłyby nigdy nie zrozumieć: byliśmy

niebezpieczni. 

E.