Kurwa, kocham tego człowieka.

Wszystkie jego chore fazy i dziwactwa.

Wszystko.

Faile, alkoholizm i egocentryzm.

Kotofilię, stany depresyjne i rozmowy z warzywami.

Odstające uszy, kartoflany nosek i śmiech, od którego się głuchnie.

Brzuszek-pępuszek, szukanie-żony-jak-szalony i bieganie w czerwonych szpilkach i z dupą na wierzchu.

Dzięki niemu przebolałam jakoś najbardziej napięte 10 miesięcy w moim życiu i dzięki niemu dalej jest kolorowo. Różowo. Petalsowo. Ehehe, kripi chichot.

Dobra, wystarczy. Poudawajmy normalnego człowieka.

Ćpam Nirvanę i smucę, bo zjadłam czekoladkę.

Pusia biega po domu i łapie muchy. Smacznego, kotku.

Fotoblożek nie jest już fajny i to też mnie smuci.

Szkoda, że zakręcone, krejzi czasy gimnazjum i liceum minęły.

Ze smutku wory pod oczami.

Dostałam w ryj pseudo-dorosłością.

Pierwsze, co odnotowałam? Nie mam pieniędzy.

Szkoda, że nie mam bogatych starych jak niektórzy.