Od kajania się i bicia w pierś, powtarzania sobie raz po raz, popadania w obłęd do napisania tutaj obwieszczenia, że jestem na zupełnie nowej drodze - i tak powtarzam sobie, przez te wszystkie etapy, że to ciągle i ciągle to samo.

Z żalem zawiadamiam że to chyba koniec moich gróźb, tak samo groźnych jak groźby dziecka wymachującego grzechotką, że tym razem mi się udało, choć zwykle nic nie udaje mi się przecież. Aby przyoblec jeszcze bardziej w czerń wszystkie spisane tu moje popierdolone myśli i tym dostojniej pogrążyć się w żałobie, muszę dodać że nie wiem czym mam żyć teraz.

Wiem, użalam się. Jestem tylko małą dziewczynką i myślę w taki sam niewinny sposób nieco spaczony jednak przez media i wpływy innych jednostek.

Wiem, pierdole od rzeczy i to jak zwykle żadna nowość. Nikt nie jest zaskoczony i nie wznosi rąk z geście zdumienia.

Kompletne, totalne i jedno wielkie zniesmaczenie życiem. I rozczarowanie, i kurewski żal. Żadnych nawet pociesznych postanowień na przyszłość, żadnej nadziei i cieszenia się z małych rzeczy.

Tylko całościowe i ogólnodziedzinowe zniechęcenie.

I pierdolony egzamin poprawkowy kurwamać.