Po drugiej stronie tęczy 213

...po co marnować dwa domy ? lepiej posiedźmy w jednym

I nagle znalazłam się w lesie pełnym szumiących drzew. Nie miałam pojęcia co robić, ciągle miałam wrażenie, że gonią mnie drzewa:

-Pomocy ! -krzyknęłam ! - Pomocy !

Ale stało się to czego się obawiałam, nikt zupełnie nikt mnie nie słyszał. Nikt się nie odezwał.

-POMOCY - wydarłam się jeszcze głośniej.

Odezwała się tylko głośna szamotanina liści drzew.

-W czym Ci mogę pomóc? - przeraźliwy głos wystraszył mnie.

-Kim jesteś? Gdzie jesteś?

-Spokojnie. Nie bój się. - usłyszałam.

Odwróciłam się za siebie i ujrzałam postać. Do tej pory byłam przekonana, że takie stwory występują tylko w książkach, czasem horrorach. Stał tam i wpatrywał się we mnie tymi oczyskami.

-Czego chcesz?

-Chcę Ci pomóc!

-Ty? A niby jak?!

-Uroń łzę! - usłyszałam.

-Coś Ty? Oszalałeś? -zaśmiałam się z pogardą.

-Uroń łzę, a Cię uwolnię..

-Wiesz, chyba jednak wolę tu zostać.

-Nie możesz, uroń łzę - ścisnął pięść.

-Czemu nie? Nie ma tu tego rozgardiaszu, nie ma rozterek miłosnych, po co mam wracać?!

-Bo jest ktoś kto na Ciebie czeka..