ostatni piątek

odzywam się tu dziś w niezbyt ciekawym humorze.

ciągle dziś wszyscy pytali o jedno, a to sprawia, że nieważne jak grubą miałbyś tarczę, no cóż, bam!, już jej nie masz.

pierwszy dzień nowego roku szkolnego, nowe wyzwania, mnóstwo ludzi. od ich ogromu poczułam się przytłoczona. ja!

non stop ktoś. ktoś, kogo nie widziałeś już sto lat, aż tu nagle stoi przed tobą i zachęcającym "cześć" przyciąga na krótką rozmowę.

po chwili odkrywasz, że każda z tych osób (oczywiście, gdy już odejdziesz) mierzy cię wzrokiem od stóp, do głów i myśli nad tym, czy się zmieniłeś. na lepsze? na gorsze? schudłeś? wyładniałeś? kim teraz jesteś?

sam nie wiesz? no cóż, lepiej określ się prędko, bo inaczej określą cię inni.

zdumiewające, jak bardzo można być zmęczonym po takim dniu, jak dzisiaj. niby jeszcze niczego się nie uczyłam, ani niczego nie ćwiczyłam. przeszłam trochę miasta (nawet wiem kogo szukałam!), ale to żaden powód, żeby mieć tak zmęczoną głowę.

ach, to od wykrzesania z siebie całkowitych resztek niegdyś wielkiej energii i optymizmu. od próbowania wszędzie i z każdym dobrze się bawić. od starania się być taką, jak kiedyś.

cóż, może nadszedł czas, by spochmurnieć i spoważnieć. może ciągły uśmiech nie jest tak dobrze do mnie dobrany.

straszne, właśnie powątpiewam w samą siebie. dobrze, że ludzie są leniwi i nie będzie im się chciało tego czytać. może jeszcze mi się uda tak jak co dzień wszystko zamaskować.

a tymczasem potrafię czuć się dobrze tylko przy trzech osobach, a tak bardzo chciałabym przy czterech.

ooo, tak. poczytam sobie podręcznik z historii (z serii: ambitne plany).

miłego jutra, każdemu się przyda.

P.S. mój mały rudy na głowie chyba musi zniknąć.