#52

Dear Friend..

Z dnia na dzień, tak bardzo się oddalamy..
Nabieramy paskudnej świadomości,

że coraz trudniej jest się Nam porozumieć

Nienawidzę, gdy chcę Ci pomóc, ale nie mogę,

bo kończysz zdanie w połowie, nie chcąc mnie martwić.
Nie lubię też słyszeć, że coś jest nieważne.
Jeśli choć trochę wiąże się z Tobą,

to dla mnie jest najważniejsze.
Nienawidzę, gdy jesteś przybity,

jesteś daleko, fizycznie i mentalnie.
Gdy nie mogę podejść, przytulić

i pocieszyć po prostu będąc.

Wtedy zastanawiam się, czy ja w ogóle kiedykolwiek potrafiłam Cię pocieszyć?
Czy potrafiłam kiedykolwiek dać Ci coś więcej poza szeptami w myśli, chwilami zwątpienia, pretensjami, zakazami, ograniczeniem, czymkolwiek.. lecz nie tym co powinnam Ci dać. Czasami myślę sobie, by od Ciebie odejść. By w pewnej chwili pocałować Cię w nosek i nigdy nie wrócić.. jednak jestem zbyt słaba. Za bardzo się do Ciebie przyzwyczaiłam..

Czasem jedna szczera rozmowa daje więcej niż tysiące pięknych słów.