To głupie uczucie stracić wszystko, co się miało.

Rodzina, przyjaźń, miłość.

Wartości tak ważne i jednocześnie tak kruche...

Tak bardzo chciałabym z Tobą porozmawiać.

Chciałabym chwycić Twą dłoń, spojrzeć głęboko w oczy

i powiedzieć Ci o tym, że nie potrafię być szczęśliwa.

Że płaczę dniami i nocami.

Że prawdopodobnie mam depresję i potrzebuję pomocy.

Że nie potrafię spać a bezsenne noce bardzo mnie męczą.

Że kiedy zjem lub spojrzę w lustro- idę rzygać.

Że kiedy jest mi bardzo źle, sięgam po żyletkę i

wyciszam swoje emocje bólem fizycznym.

Że bardzo Cię kocham.

Że potrzebuję przyjeciela, Twojej obecności.

I wtedy chciałabym żebyś mocno mnie przytulił,

pocałował z czoło i powiedział głupie:

"Będzie dobrze Dziubku".

I żebyś mi pomógł.

Ale nie potrafię spojrzeć Ci w oczy i o tym wszystkim opowiedzieć.

Po części dlatego, że Cię to nie interesuje.

Że zniechęciłbyś się do mnie.

Że nie chciałbyś mnie już znać.

A tak cholernie tego potrzebuję...

Ciebie. Opieki. Miłości. Uwagi. Pomocy.

Najgorsze co mogło się teraz stać to utrata Ciebie.

Znowu zostaję sama z tym wszystkim. Choć może zawsze byłam sama...

Wiem, że teraz będzie jeszcze gorzej i boję sie.

Próbuję jednak wierzyć, że tak właśnie miało być.

Pociesza mnie myśl, że będziesz szczęśliwy.

53kg, zakwasy i brak sił.

Kurwa.

Uciec... Jak najdalej, jak najszybciej.

Dziękuję, że mnie pokochałeś.