Jestem najbrzydszą, najgrubszą, najgłupszą, najbardziej żałosną, beznadziejną, nudną, popieprzoną, nieudolną osobą na świecie.

Ciągle coś niszczę, komplikuję nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Kto komuś takiemu dał życie? I po co?

Nie potrafię jeść, nie potrafię spać. Zamiast tego leżę pod kocem cała się trzęsąc. Z nerwów, ze strachu, z bólu.

Błoga cisza, którą przerywa od czasu do czasu głośne burczenie w moim, pustym od 2 dni, brzuchu.

Zjadają mnie wyrzuty sumienia. Nie mogę przestać myśleć, analizować, planować.

Nie ma we mnie życia...

Jedyne na co mnie stać to łyk zielonej herbaty, odpalenie kolejnego papierosa drżącą ręką, przewrócenie strony w książce, głośne wyzwanie siebie od najgorszych.

Ojej, jakże bym chciała zmrużyć powieki i zasnąć, choć na chwilę.

Choć na sekundę zapomnieć o tym wszystkim.

Jakże bym chciała żebyś był tu teraz przy mnie. Schowałabym się w Twoich ramionach- najbezpieczniejszym miejscu na świecie, wdychała Twój zapach, rozkoszowała się ciepłem Twojego ciała.

Chciałabym po prostu się wtulić, wygadać, wypłakać. Trwać tak dopóki nie brakłoby mi sił na płacz.

Chciałabym żebyś przytulił, pogłaskał po głowie, pocałował w czoło i spokojnym głosem powiedział:

"Nie płacz Skarbie. Wszystko będzie dobrze. Kocham Cię."

Ale nie będzie... Ale nie kochasz mnie... Ale nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek będę miała okazję Cię przytulić i powiedzieć jak strasznie kocham, potrzebuję i pragnę.

I właśnie to mnie zabija i niszczy od środka.

Muszę wstać, wziąć się w garść i zacząć ćwiczyć.

Kcal same się nie spalą. Grube cielsko samo z siebie nie zniknie...