1.

do napisania tutaj natchnęła mnie Ziębka. dzięki siostra! 

chyba znów dopada mnie jesienna depresja, jak rok temu, tym razem z innego powodu, choć bardzo podobnego. nie mam pojęcia tak naprawde co sie dzieje. dawno tu nic nie było, a jak pisałam niedawno, zmieniło sie tak wiele. nowe towarzystwa, ludzie, przyjaciele.. co niby nigdy nie powinno sie zmienić, a jednak. nie mam zamiaru nadrabiać tutaj tych miesięcy odkąd przestałam pisać.nigdy sie u mnie tyle nie zmieniło. wiem, ze zawsze tak mówie, ale tym razem, naprawde zbyt wiele. gdyby ktoś powiedział mi te 7 miesiecy temu, ze dziś bedzie tak jak jest teraz, w zyciu bym nie uwierzyła. dałabym sobie ręke uciąć, ze tak nie bedzie. ale co dokładnie - ze nadrobie kontakt ze starą przyjaciółką, ze stara przyjaciółka, która zostawiła, po 9 miesiącach wróci, ze zaprzyjaznie sie z kimś, z kim nigdy bym sie nie spodziewała, ze wgl bede mieć jakiś blizszy kontakt, ze tak bardzo przywiaze sie do kogoś, kto chciałam, zeby był mi obojetny i nie zalezało mi nigdy na tej osobie, a dziś jest najwazniejsza na świecie, ze poznam tyle nowych osób, no i co najwazniejsze, najbardziej dziwne i niewiarygodne - ze strace wieloletnia przyjazn we 3 od dzieciństwa, która miała być na zawsze. ze tak strasznie bedziemy sie od siebie róznic, ze tak nagle urwiemy kontakt z dnia na dzień. to dziwne, bo nigdy sie tego nie spodziewałam. straciłam dwie najblizsze, najwaznijesze, najbardziej pewne osoby od zawsze. czasem mam wrazenie, ze to sen, z którego zaraz sie obudze, bo jakoś to do mnie wciaz nie dociera. tęsknie - to normalne. ale mam tez świadomość tego, ze to nigdy nie wróci. gdybym miała wybierać, wiem dobrze co bym wybrała. za bardzo nie chce sie wypowiadać tutaj na ten temat, ale na zakonczenie moge tylko dodać, ze od tamtej pory juz nikogo nie jestem pewna. z reszta, jak moge być kogokolwiek pewna po stracie takich osób. czasem mi tego brakuje, czasem popłacze. ale nie jest zle, tylko dzieki nowym ludziom. czasem myśle ze miłoby było spotkać sie jak kiedyś. mimo tego, ze wszystkie jesteśmy inne. chyba najdziwniejsze uczucie ogarnia mnie  wtedy, kiedy je mijam. bez zadnego słowa. wtedy myśle o tym, ze kiedyś nie potrafiłyśmy bez siebie wytrzymać, ze witałysmy sie rzucając sie sobie na szyje. myśle tez o tym, ze są to jedyne osoby, które znają moja najwieksza tajemnice, które wiedza o mnie wszystko od zawsze do poczatku tegorocznych wakacji, moze troszke dalej. ze ja tez wiem o nich wszystko. i to jest własnie to najdziwiejsze uczucie - mijać sie z nimi bez słowa, jakby sie tego kogoś nie znało, a tak naprawde

wie sie o nim wszystko.

poza tym, byłam w najlepszej ekipie ever. nie licząc tej, w której teraz jestem. świetnie wspominam te 2-3 miesiące z nimi.

i szczerze za nie dziekuje z całego serca.

polepszyłam kontakty z klasą.

jest tylko jedna rzecz, która sie nie zmieniła :) <3 zachowam to dla siebie.

ogólnie moje zycie staneło do góry nogami. do napisania tego wszystkiego, natchnęła mnie tez myśl o tym jak wszystko szybko sie zmienia. dziwne, bo pomyślałam o Karolinie, która wyjechała do Płocka. wtedy dotarło do mnie, ze to juz jest ten czas, w którym podejmujemy zyciowe decyzje, zegnamy sie z ludzmi, być moze na zawsze. poznajemy prawdziwych przyjaciół, tracimy starych od dziecka, mija nam po prostu dojrzewanie, zmieniamy sie. powazniejemy. nie mam pojecia, co bedzie za rok, co nawet bedzie jutro. w planach mam być na studiach w Poznaniu i mieszkać z dziewczynami. a nawet nie wiem na co iść do LO, bo z humanistki stałam sie ścisłowcem. Yhh, naprawde nie wiem, no ale, co ma być to bedzie ;) 

obiecałam sobie z kimś ostatnio, ze musimy sie ze wszystkim pogodzić. zaakceptować wszystkie zmiany i iść do przodu. uświadomić sobie, ze to nigdy nie wróci i nie stać w miejscu, tylko zapieprzać do przodu. i zrobimy to razem.

chciałąbym napisać coś jeszcze.. no, ale nie mam pojęcia co. moze dalej to będe kontynuować, moze nie. zobaczymy.

no to wypada dodać zdjęcia :D nie dałam rady wybrać tylko stu, wiec dziele na dwa wpisy.