Szczęśliwości iskra przenika mnie, jak późnego lata promień słońca, ostatni. Rozświetla, ociepla, łaskocze podniebienie. Odzyskałam siły nieco, by spojrzeć na wszystko oczami mniej szklącymi, wargami bardziej malinowymi. Czekam cierpliwie, choć tęskniąc, na błogość, na te kolejne, na ostatnie spotkanie dawnych uniesień niezardzewiałych. Nie lubię myśleć, jednak nie czuć bardziej. Napawać się świadomością, że to już, że już niebawem i tulić tę myśl każdej nocy. A potem móc zapijać tęsknotę obecnością, w końcu Jego... Choć to de facto nasze pożegnanie... Te kolejne, ostateczne. Twoje ode mnie.  

Lubię go mieć, na sobie, w piosence, w tęsknocie, w tłumie. Mimo, że wiem: wszystko jednym się zakończy; muśnięciem dłoni. I tą łzą sprzed dwóch lat, bo przecież znów Ciebie tracę.