older

                             ^

Pewnego dnia

wyjdę z domu o świcie,

tak cicho, 

że nawet się nie zbudzicie,

I pójdę,

i będe wędrować po świecie,

i nigdy mnie nie znajdziecie.

I nie wezmę ze sobą nikogo,

tylko tego małego chłopaka,

co wczoraj na schodach płakał

i bał się wrócić do domu,

a dlaczego-

to tego

nie chciał powiedzieć nikomu.

I jeszcze weźmiemy ze sobą

tego czarnego kota,

co miauczy zmarznięty na progu

i każdy odpycha go nogą,

i nie chce go wpuścić do środka.

I to nie obchodzi nikogo,

że on tak płacze na progu.

I jeszcze weźmiemy ze sobą

te dwa uschnięte drzewa, 

co nigdy nie były zielone

i chciały uciec do lasu

od kurzu 

i od hałasu,

i żeby ptak na nich usiadł,

i żeby im zaśpiewał.

I będziemy tak szli i szli

drogami, lasami, polami,

i każdy dzieciak,

i każdy pies

będzie mógł iść razem z nami.

I będziemy tak szli i szli

Przez wsie, miasta, przez góry,

Przez morza, przez gwiazdy, przez chmury,

aż kiedyś,

po latach wielu, 

staniemy wreszcie u celu.

I będzie tam ciepła ziemia

i dużo, dużo nieba,

i każdy 

będzie miał to,

czego najbardziej mu potrzeba.

I na zielonej trawie

różne zwierzęta

będą się zna nami bawić

w berka i w chowanego.

I nikt nikogo 

nie będzie się bać.

I nikt z nikogo

nie będzie się śmiać.

I każdy 

będzie rozumiał każdego.

I będzie wspaniale!

Tak!

I niczego

nie będzie nam brak!

I tęsknić nie będę wcale!

I tylko czasami,czasami

pomyślę,

że byłoby dobrze,

że może byłoby dobrze,gdybyście wy

byli z nami...