słyszę ją

Dotykam swojej Duszy. Swojej delikatnej, biednej, zakrwawionej Duszy i widzę, że troszkę momentami lepiej z nią. Nie jest już klasztorem, nie jest zamkiem, ani zimną trumną, jest Nibylandią. Pięknie tu... Tyle kwiatów, strumieni, zieleni... Tylko niebo wciąż zasnute chmurami, tylko płatki krwistą czerwienią oblane i mają takie listki opadłe... 

Burza, wciąż burza krąży nad moim światem.

Z serca na trawę spływa lepka maź z nieustannie krwawiących ran... 

Czym jest życie?

Życie miłością jest. Więc jeśli nie ma miłości to co zostaje...?

Śmierć

Nie widzę sensu starać się, walczyć, wzrastać, jeśli to wszystko nie jest oparte o miłość.

PRzecież jesteśmy powołani do miłości.

To z niej wypływa wszystko co dobre, szlachetne i piękne!

To dzięki niej wstaje, idę, wzrastam, walczę, pokonuje strach, ból, słabości

Wyszło słońce, na naszym ziemskim horyzoncie. Wyszła złocista kochanka Księżyca i razi mnie po oczach. 

Nie widzę nic. 

Wszystko o co walczyłam, wszystko co przezwyciężyłam, wszystko czego dokonałam zdaje mi się nic nieznaczące jeśli nie będzie Jego..

I w mojej własnej, delikatnej, dopiero co odrodzonej Nibylandii widzę w tych przerwach powietrza, gdzie słońce niedociera JĄ :

Ane

Kreske

Żyletkę

- wyciągają do mnie ręce. Psują oczy, zmuszają do zabicia w sobie miłości. Albo inaczej podpowiadają: "Nie martw się jeśli nawet ON cię zostawi, my będziemy, my zawsze będziemy przy tobie i damy ci coś w zastępstwie miłości, My jesteśmy wierne. My ci pomożemy"

Boję się. 

Bo one nie żartują 

A jeśli stracę miłość, to stracę siłę i One mnie zjedzą

Obejrzałam wczoraj ostatni odcinek o Annie German

Podziwiam ją

Była nieprawdopodobnie silną kobietą

Kocham Cię T...

"Przyjaźń poznaje się po tym, że nie może doznawać zawodu,

a prawdziwą miłość po tym,

że nic jej nie zdoła ugodzić"

Antoine de Saint-Exupery