japońska edukacja

Japonia uchodzi na świecie za kraj o jednym z najbardziej restrykcyjnych i wymagających systemów edukacji. Sami Japończycy często określają siebie mianem kyoiku shakai, czyli społeczeństwa [opartego na] edukacji", w którym sukces i status społeczny zależy wyłącznie od otrzymanego wykształcenia. Początków takiego stanu rzeczy należy szukać w II połowie XIX w., w okresie błyskawicznego i konsekwentnego przyswajania przez Japonię zachodnich wzorców, zwanym Restauracją Meiji (od imienia panującego cesarza). Masowo wysyłano wówczas dobrze rokujących studentów za granicę (głównie do Anglii, Francji, Prus i Stanów Zjednoczonych), aby otrzymali możliwie najlepsze wykształcenie w dziedzinach wiodących w tych krajach, a następnie przenieśli tamtejsze doświadczenia na japoński grunt. Ludzie ci stanowili elitę ówczesnej Japonii, zajmując czołowe stanowiska państwowe.

 W Japonii istnieje pięciostopniowy system edukacji:

ˇ         Przedszkole (yochien, wiek 3 - 6 lat)

ˇ         Szkoła podstawowa (shogakko 6 klas, wiek 6 - 12 lat)

ˇ         Szkoła średnia niższego stopnia (chugakko, 3 klasy, wiek 12 - 15 lat)

ˇ         Szkoła średnia wyższego stopnia (kotogakko lub koko, 3 klasy, wiek 15 - 18 lat)

ˇ         Uniwersytet (daigaku, 4 - letni kurs odpowiadający tytułowi licencjata oraz 2- letni kurs magisterski, daigaku - in)

Klasy w szkołach liczą przeciętnie ok. 40 - 45 osób (ale zdarzają się i większe) i są dobierane według szczególnego klucza, tak aby w każdej klasie było trochę uczniów bardzo zdolnych, trochę niezdolnych oraz większość przeciętnych. Dzięki tej promującej przeciętność metodzie program nauczania dostosowywany jest do tzw. średniego poziomu, a dodatkową wiedzę uczniowie zdobywają na zajęciach dodatkowych w juku.