` 356

Dziś uświadomiłam sobie, że tak naprawdę jestem zupełnie sama.  Nie mam przyjaciół, na rodziców
liczyć nie mogę. W zasadzie to nawet nie potrzebuję innych ludzi. Nie potrzebuję ich sztucznych uśmiechów,
nieudolnej pomocy, wiecznego bycia spychanym na dalszy plan. Nie boję się życia w samotności. Jedyną
rzeczą, jakiej się lękam, jest przyszłość. Strach ten, choć nieuzasadniony i bezpodstawny, całkowicie mnie
paraliżuje. Odbiera mi mowę, zdolność do racjpnalnego myślenia, radość z tego, co było i jest. Strach jest
gorzki do przełknięcia, jednak nie zbyt gorzki. Powinniśmy się cieszyć z każdego cierpienia, bo tylko dzięki
niemu stajemy się silniejsi. Tym sposobem niedługo zmienię się w kawał drewna i stracę całe serce,
wszystkie uczucia, jakie jeszcze posiadam. Wyzbyłam się już przyjaciół, zwątpiłam w rodzinę. Czy inne
wartości przetrwają i będą pielęgnowane, czy na nie też przyjdzie czas?

Póki co Ty jesteś moją jedyną radością, jedynym szczęściem. Choć pewnie nawet nie wiesz, że na mnie
jest już za późno. Najfajniejsze jest to, że mam tak wiele realnych wspomnień. Nie fantazji, nie domysłów
i wytworów podświadomości, ale prawdziwych, pięknych faktów. Że mogę to wszystko przeżywać po raz wtóry
po tym, jak raz przeżyłam to naprawdę. Gdybym nie dostała niczego, byłoby to nie w porządku. Ale dostałam
 tak wiele, dostałam wszystko, czego pragnęłam. Osiągnęłam szczyt swoich marzeń.  Nie mam prawa
prosić o więcej i nie będę tego robić. Mam dość swojej chciwości i ciągłego zadzierania nosa.

Odejdę. Tak będzie lepiej. Tylko tym sposobem mogę być cierpliwa, nie zazdrościć, nie szukać poklasku,
nie domagać się swego, nie dopuszaczać się bezwstydu. Otóż to. Nie powinnam była naruszać Bożych
kompetencji. Mój najgorszy ból mógłby być moją największą radością gdybym wiedziała, że
naprawdę nią jest. Byłaby ze mnie lepsza dziwka.

Kotku, wyluzuj. Przecież to się nie stanie. To niemożliwe, to by było za piękne. Ty na to nie zasłużyłaś,
Ciebie cuda nie dotyczą. Może byłoby inaczej, gdybym raz przekonała się, że to nieprawda. Teraz jednak
trzeba iść do przodu. Dostawałam - nie dostaję. Działo się - nie dzieje się. Było - nie ma. Trzeba to zaakceptować.
Muszę być dla siebie surowa, bezlitosna dla swoich marzeń. Powinnam je tłumić i zabijać z zimną krwią,
bo nie są nic warte. Marzenia marzeniami, życie życiem. Nie będę dłużej czekać. Nie będę dociekać, skąd się biorą
te wszystkie myśli, ten cały strach i uczucia. Nie powinno ich być w mojej głowie, przecież nie mają one
 żadnego źródła, żadnych podstaw, a mi nie starcza na to sił, nie wiem, co mam robić.

Podobno dla Boga każda moja łza jest wyjątkowa, a więc nie będę Go więcej zajmować moją osobą.
Nie jestem nikim wyjątkowym. Zyskałam nowe życie, a teraz chcę tylko wypełniać wszystkie moje powinności.
Przyjmę wszystko ze spuszczoną głową, cokolwiek to jest. Nie czekam na pocieszenie ani na nagrodę, próbuję
tylko desperacko zatrzymać przy sobie szczęście, które tylko ja sama mogę sobie odebrać.

I nie mam też pojęcia, jaki sens ma wylewanie tu smutków tego świata i doskonale zdaję sobie sprawę,
że fotoblog nie jest bynajmniej najlepszym miejscem na publikowanie czegoś tak intymnego.
Dobranoc.