Pokój, cztery ściany, samotność, pustka, ja odszukująca kolejne litery klawiatury, muzyka w głośnikach, pękające serce i świadomość która zabija mnie każdego ranka iż musze wytrwać i mimo wszystko uśmiechać się, nie dać po sobie poznać, że coś rozpierdala mnie od środka. 

Dziś rozmyślałam nad sensem mojego życia. Jakie ono jest? JAKIE JEST MOJE ŻYCIE?

Pełne bólu, strachu, rozczarowań, żalu, smutku, złości, naiwności i  nadziei... Nie dostrzegam w nim już plusów. Siedze jak zwykle w tym samym miejscu, patrze przez okno i nie widze nic nowego... To samo miejsce, to samo życie... Nic się nie zmieniło prócz daty, godziny i pogody. Czas leci, ja się starzeje a moje serce bije tym samym rytmem jak każdego dnia. Chce z całych sił zabić mocniej ale czy potrafi? Szczerze? Chyba woli się poddać na starcie. Czuje jak bezsilność zawładneła całym moim ciałem a moje dawne życie gdzieś uciekło. Mówicie mi, że jestem wariatką ale co z tego? To tylko pozory. Dawnej mnie już nie ma. Teraz jestem słaba a przecież zawsze miałam tak wiele siły, dziś mi jej brak. Dziś moje wnętrze krzyczy z rozpaczy a serce pęka z braku ciepła.Żyje z dnia na dzień bo wiem, że z każdym kolejnym dniam jestem coraz bliżej szczęścia, że z każdym kolejnym nowym dniem jest coraz mniej smutku.W głowie rozbrzmiewa mi tylko jedno pytanie "A co jeśli się myle?" ...

"Nie rób sobie krzywdy przez rzeczy na które nie masz wpływu..."