Kwiaty

Budzę się o 6:30. Przez chwilę zastanawiam się: wstać? Leżeć? Spać? Do pokoju przez roletę wlewa się światło. Nie umiem już sobie znaleźć miejsca. Wstaję. Idę do łazienki, robię kawę i postanawiam przejść się na spacer przed zajęciami. Dawno tego nie robiłam. Kiedyś potrafiłam przejść 6 km na uczelnię, a teraz zrobiłam się za leniwa. Postanawiam to zmienić. W końcu każdy dzień jest dobry, aby zacząć coś na nowo.
Myślę, czy nie iść przez las. Pierwsza myśl: plaga kleszczy. Nie mam OFFa. Poza tym psikać się tym przed zajęciami to chyba nie jest najlepszy pomysł.

Mokro. Pachnie ziemią. "Zieleń wybuchła z całych sił"*.

Coraz rzadziej się tu pojawiam. Chwilami myślę sobie: może już czas zakończyć "karierę"? Ale z drugiej strony... Dobrze jest spojrzeć na siebie z perspektywy czasu. W sierpniu (?) minie 5 lat jak tutaj jestem. Zmienił się mój punkt widzenia, zdarzyło się tak wiele rzeczy. Bywa, że siadam i patrzę na pierwsze wpisy. Czy cofnęłabym czas? Nie, za nic w świecie. Nie wiem, czy nie popełniłabym więcej błędów i czy nie byłabym uboższa o pewne drobne szczęścia. Tak jest dobrze. Nie wolno zbyt długo patrzeć wstecz. Tyle z teraźniejszości może nas ominąć...

Dzień się kończy. Puszczam SOLEY, patrzę za okno, gdzie widzę drzewa oświetlone lampami. Czas zacząć się pakować do kolejnego wyjazdu. Ten rok chcę, aby był rokiem podróży. Zobaczymy. W końcu nie wiem, gdzie zawieje mnie wiatr. Coś woła mnie do nieznanych twarzy, pociągów, COFFEE HEAVEN w Katowicach, zmieniających się widoków za oknem. Poza tym zawsze dobrze jest potem wrócić, odpocząć, nabrać nowych sił. I wyruszyć. Na nowo. W końcu całe nasze życie jest jedną wielką podróżą...

http://www.youtube.com/watch?v=SmG6fenEqt8&list=PLFB16C66B41487169

* Oryginalnie: "Lato wybuchło z całych sił". Sierpień, COMA